Ik was ongeveer 14 jaar en zat op de middelbare school. In mijn thuissituatie was nogal wat aan de hand. Ik was veranderd van een stil terug getrokken meisje naar een rebels meisje. Ik wilde graag gehoord worden, maar wist niet hoe. Dus besloot ik overal tegenaan te schoppen.
Op een dag zat ik in een les die bijna afgelopen was, toen de docent tegen mij zei dat ik na school na moest komen. Ik schoot meteen in de verdediging. “Wat heb ik nou weer gedaan?” Ik kon het me echt niet herinneren, en ik voelde me boos worden. Doe ik een keer niks, moet ik nog nablijven! Mijn leraar zei me rustig te blijven, hij zou het na school uitleggen. Boos en zwaar gepikeerd vervolgde ik de rest van mijn lessen. Na school kwam ik met een boos hoofd zijn klas ingelopen. De docent zat op de stoel en vroeg “hoe gaat het nu eigenlijk met jou?” Deze vraag verbaasde mij, “uh, nou ik snap niet wat ik gedaan heb”. De docent zei dat ik niks gedaan had. Hij zei me dat hij wist van de dingen die er thuis gaande waren. Hij vroeg me of ik iemand had om mee te praten. En dat ik mijn verhaal ook bij hem kwijt kon.
Dit had ik niet verwacht. Deze leraar begreep dat er een hoop in mijn leven gebeurde, en wilde mij helpen. En ik wist niet hoe ik daar mee om moest gaan. Ik mompelde iets dat ik met mijn vriendinnen wel kon praten. Hij zei me dat ik altijd bij hem terecht kon mocht dat nodig zijn. En na deze woorden verliet ik het lokaal.
Ik heb nooit gebruik gemaakt van zijn aanbod helaas, maar deze woorden van deze leraar hebben veel voor mij betekent. Ik voelde me die dag gezien, en dat ben ik nooit vergeten.
Voor iedereen is het belangrijk om gehoord en gezien te worden. Ik hoop voor veel kinderen dat kleine beetje verschil te kunnen maken. Wie doet er met mij mee?
Reactie plaatsen
Reacties