Ik ben Miranda Berkers. Ik woon in Valkenswaard en ben de trotse moeder van 3 kinderen en trotse oma van 2 kleinkinderen.

Al zolang ik me kan herinneren wil ik met kinderen werken. Toen ik ongeveer 8 jaar oud was, was ik vaak bij de buren te vinden omdat daar een baby'tje geboren was. Ik vond het geweldig om mee te helpen met het verzorgen van zo'n klein mensje..

Na vele omwegen, tja ik was niet de makkelijkste puber, begon ik als vrijwilliger op een kinderdagverblijf . Ik wilde ontdekken of ik op deze manier met kinderen wilde werken. Ik vond het geweldig en besloot hier mijn beroep van te maken. Na het volgen van de opleiding Sociaal pedagogisch werker 3, waarbij ik stage heb gelopen op een peuterspeelzaal, kreeg ik uiteindelijk een baan bij een kinderdagverblijf uit Valkenswaard. Daar heb ik 18 jaar met veel plezier gewerkt.

Ik ben mijn professionele carrière begonnen als pedagogisch medewerker, waarna ik me verder ben gaan verdiepen en verbreden. Dit omvatte het succesvol afronden van de opleiding voor Gespecialiseerd Pedagogisch Medewerker 4 en de opleiding Pedagogisch Coach. Uiteindelijk ben ik me ook gaan verdiepen in de Vroeg Voorschoolse Educatie (VVE), waardoor ik uiteindelijk als voorschoolse/pedagogische coach werkzaam was.

Toch bleef er bij mij iets kriebelen, ik had het gevoel dat ik kinderen op een nog betere manier kon helpen. Uiteindelijk heb ik vorig jaar de knoop doorgehakt en heb mijn gevoel gevolgd om als zelfstandig kindercoach verder te gaan. Ik ben de opleiding kindercoach met als extra onderdeel Hoog Sensitieve Personen gaan volgen, waardoor ik mijn eigen kindercoach praktijk Hannah kon beginnen.

Waarom ik hiervoor gekozen heb, komt mede doordat ik me in mijn eigen jeugd vaak anders gevoeld heb. Ik werd daardoor vaak niet begrepen. Bij mij uitte dit onbegrip zich in het “onzichtbaar” maken van mezelf en me aan te passen aan de mensen om mij heen. Hierdoor raakte ik mijn eigen identiteit kwijt, en dat heeft gevolgen voor de rest van mijn leven gehad.

Mijn eigen kinderen liepen ook tegen vergelijkbare dingen aan, waarbij zij dat vaak uitten in “druk” gedrag. Dit gedrag werd helaas lang niet altijd begrepen. Nu, jaren later, wordt er nog steeds te weinig echt geluisterd naar kinderen die buiten “de norm” vallen. Ik geloof niet men niet luistert omdat de wil er niet is, maar eerder omdat “echt luisteren” gewoon lastig is. De meeste kinderen snappen zelf ook niet goed waarom ze zich zo voelen en bovendien vinden ze het vaak erg lastig om dat op een, voor een voor volwassene herkenbare, manier te uiten. Ik kan als kindercoach helpen om dat gedrag te “vertalen” naar begrijpbare taal voor ouders en andere volwassenen in het leven van een kind.  Een kind heeft er erg veel baat bij als ze gehoord wordt. Dat helpt ze om zichzelf te kunnen ontwikkelen op een manier die bij ze past.