Als kind voelde ik me anders dan de andere kinderen.
Ik wist nog niet hoe dat kwam én ik wist ook nog niet dat het helemaal niet erg is om anders te zijn. Sterker nog, iedereen is verschillend, maar dat wist ik als kind dus nog niet.
Als kind denk je dat jouw gevoel bij een ander ook zo werkt. En als je dan ook nog hoog gevoelig bent, wordt het erg lastig om de wereld om je heen te begrijpen.
Zo voelde ik bijvoorbeeld de gevoelens van mensen om mij heen feilloos aan. Ik merkte het wanneer iemand iets niet leuk vond, of wanneer iemand vrolijk of verdrietig was. Ik had mijn radar daarvoor altijd aan staan.
De mensen om mij heen hadden deze radar niet altijd aanstaan. Zij voelden mijn gevoelens dus niet altijd aan en dat vertaalde ik in desinteresse naar mij toe. Ik was gewoon niet belangrijk genoeg. Ik probeerde als kind allerlei dingen te bedenken waar dat nou aan zou kunnen liggen. En elke avond in mijn bed kon ik wel weer iets bedenken waaraan ik, volgens mijn gevoel, schuldig was. En iedere keer dacht ik weer: als ik dat kan verbeteren dan zal het zeker beter gaan.
En zo belandde ik in de welbekende vicieuze cirkel, met als gevolg dat ik zo onzichtbaar mogelijk probeerde te zijn, zodat ik geen fouten kon maken. Hierdoor werd ik nog amper opgemerkt. En als ik dan wel opgemerkt werd, kwam ik onhandig en stuntelig over en dáár werd dan weer iets van gevonden.
Toen ik ook nog eens een film zag waarin er maar één echt mens bestond dat erachter kwam dat de ‘mensen’ om hem heen robots waren, was dat voor mij een reden om nog meer te gaan twijfelen en daar werd ik dan weer erg angstig van.
Door mijn hoofd spookten vragen over het bestaan van de mensheid. Dat ik maar een klein nietig wezen was op de aarde, en weinig betekenis had.
Ik weet niet hoe oud ik was toen ik me serieus af ging vragen wat er dan in godsnaam mis met mij was. Ik had weleens gehoord van kinderen die iets hadden waardoor ze anders waren. Zou ik iets missen in mijn hoofd? Zou ik gewoon gek zijn?
Ik moest het weten en besloot het aan mijn moeder te vragen. Die snapte de ernst van de zaak niet, lachte het weg en zei “nee natuurlijk ben je niet gek”. Ik was niet overtuigd en lang heeft mij dit in de weg gezeten. Ik was continu bezig met observeren hoe anderen het deden en mijn gedrag hierop aan te passen.
Nu ik intussen alweer 50 ben weet ik dat ik helemaal niet gek ben. Dat ook ik gewoon een mens ben, net als de mensen om mij heen. Wat ontzettend jammer dat ik dat niet wist toen ik een kind was. Dat had een hoop ellende gescheeld.
Waarom vertel ik dit verhaal? Om duidelijk te maken dat kinderen kleine mensjes zijn. En dat sommige worstelen met serieuze levensvragen die enorm in de weg kunnen zitten. Zodra we hier bewust van zijn kunnen we daar de aandacht aan geven die nodig is.
Reactie plaatsen
Reacties