Ik sta buiten met een paar meiden die vol overgave hun turnkunsten laten zien.
Ze zijn rond de 10 jaar, en zitten alle drie op turnen.
Ik sta erbij omdat ik beloofd heb de muziek die erbij hoort op het juiste moment te laten horen.
De grootste neemt het voortouw en de andere twee volgen.
Ze verteld vol passie over het turnen.
Ze zit in een selectiegroep in tegenstelling tot de andere twee.
Ze doet de pasjes voor die gedaan moeten worden, en de andere twee volgen onder haar kritische blik.
En hoewel ze kritisch is op de andere, is ze dat zeker ook op haar zelf.
Als er een paar keer iets niet gaat zoals ze wil komt er spanning op haar gezicht staan en zoekt ze excuses waardoor het niet gelukt is.
Ze komt naast me staan en begint met mij te praten.
Zonder de kritische blik (die nu in gesprek is) turnen de andere twee soepeler en opgelucht verder.
Ik vertel haar dat ik ook op turnen heb gezeten.
Oh zegt ze kan je dan ook dit, en dit? Ze laat een paar erg knappe oefeningen zien die voor mij echt niet te doen zijn. En dan kan ik zeggen dat ik vroeger soepeler was, dat is dus echt niet zo. Ik ben altijd nogal lomp en onhandig geweest, en turnen was dan ook niet echt voor mij weg gelegd.
De volgende vraag van haar is of ik goed was in turnen. Ik begin te lachen, de terugblikken die ik voor mijn ogen zie zijn alles behalve een goede turnster. Ik vertel haar dat ook, nee ik was echt niet goed in turnen.
Ze kijkt me met een vragend gezicht aan. Het duurt even en dan komt de volgende vraag: “Vond je het wel leuk?” Ik zeg ja, ik vond het zeker leuk om te doen! Haar gezicht klaart op en er verschijnt een brede glimlach, maar dan is het toch goed zegt ze. Daar ben ik het helemaal mee eens.
Ze gaat weer vrolijk verder met turnen, deze keer komen er geen excuses als het niet goed gaat. 😊
Reactie plaatsen
Reacties